|
|
| |
| 0 | | | Istoričarka umjetnosti Milica Radulović o slikama Aleksandre Popović | | Od tenzije - do apstrakcije! |
 - U radovima Aleksandre Popović prepoznaje se, prije svega, jedna istinska i konačna posvećenost slikanju, tako dragocjena u vremenu aktuelnih savremenih umjetničkih izraza. Dodamo li tome činjenicu da je Aleksandra življenjem u Njujorku direktno upućena na najnovije trendove u svjetskoj likovnoj umjetnosti, često prezasićene brutalnim i agresivnim sadržajima, njeno slikarstvo čini se još plemenitijim i daleko iskrenijim.
Na način starih majstora, koji I jesu “ideal” njene umjetničke duhovne konstitucije, ona ostaje “privržena” tzv. Klasičnoj tehnicislikanja ulja na platnu, koje joj, zahvaljujućisvom specifičnom sastavu, omogućava promatranje i pračenje same boje, materije, njenog ćivota. Likovno i sadržajno fokusirana na moiv planine, u kom prepoznaje svu onu iskonsku i neumitnu silu Prirode, njenu nesputanu energiju i snagu, ona, naime, otvara jedan mnogoznačni proctor u kom naslućujemo onu praiskonsku energiju Stvaranja, iz koje poniče sam život, koja postaje osjećanje Svijeta. Pri tom, ona osjeća potrebu da oživi detalje sačuvane u sjećanju, duboke taloge životnog i umjetničkog iskustva, koji se, ritmički isprepletani, petvaraju u krik, nestaju u vjetru, sijenkama i magli.
No, kod Aleksandre motiv je zapravo odabrano polazište za likovnu konstituciju same slike, njenih nivoa likovnosti i njenog značenja. Gotovo ezanovski zaokupljena planinskim motivom, tretirajući ga na način likovne forme, ona dalje ispituje mogućnosti njegovog raslojavanja, raščlanjivanja, dinamizuje prizor dovodeći ga gotovo do nivoa apstrakcije. Snažnom impulsivnošću slikarskog gesta dodatno naglašava uzbuđenje samog stvaralačkog procesa. Tako postignuta likovna ekspresija i živost, kao sugestija unutarnje energije, rađa svojevrsnu dramsku napetost i gradi metafizički kontekst prizora.
U ciklusu novijih radova, gdje dominira motiv vode, jednako se gaji opredjeljenost ka promišljanju višeslojnog značenja odabranog motiva, ali i suštinskog poimanja same slikarske materije. Ovdje se postepeno gubi ona naglašena tenzija iz prethodnog ciklusa; slikarske kretnje, razumljivo, idu ka sve izvjesnijem apstraktnom izrazu, što je ujedno i potvrda njenog prefinjenog i odnjegovanog slikarskog rukopisa. Tako se u slikama Aleksandre Popović desilo ono što umjetničko djelo čini istinom: postignuta je najdublja duhovna i umjetnička saglasnost, jednom riječju saglasnost cjeline.
|   Posjeta : 2660 |
|
|
|
|
Home
Grad
Društvo
Ekonomija 
Kultura
Sport
(O)pozicija
Glas GradjanaPG
O nama
Marketing
Mali oglasi
Droga nikad 
Kultura
Nauka i tehnologija 
E-dopisnik
Ankete
Komentari
Prikazi
Savjeti
Zanimljivosti 
Zabava 